Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To z reguły użytkowane narzędzia walki, również we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć stereotypowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. W większości wypadków żąda bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega sejfy ognioodporne lub sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z przyjemnością korzystano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafki bhp. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź paru ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.