Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą i palną. To przeważnie używane narzędzia walki, też we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zwykle żąda bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafa kartotekowa lub też sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż znaczną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z zapałem wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy i szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafa kartotekowa. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.